Ranking adwokatów i radców prawnych

25 września 1985 ustawa o samorządzie załogi przedsiębiorstwa.

 

Zasadą tej regulacji jest to że załoga uczestniczy w przedsiębiorstwie, ma kompetencje stanowiące, kontrolne i opiniuje.

 

Organy Samorządu Załogi:

 

  1. Ogólne Zebranie – jeśli ludzi było dużo wybierano delegatów
  2. Rada Pracownicza Przedsiębiorstwa – organ społeczny, kontrola delegatów, wypowiadanie się. Członkowie mieli zagwarantowaną ochronę stosunku pracy (nie można było wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w czasie kadencji Rady).
  • Ogólne Zebranie Pracowników – ogólne zarządzanie przedsiębiorstwem, ½ załogi quorum. Zbierało się 2 razy w roku:

- uchwała statutu

- podział zysków

- coroczna ocena Rady Pracowniczej i dyrektorów

- mogło wyrażać opinię dotyczącą przedsiębiorstwa

 

  • Rada Pracownicza – wybierano tak, że w skład wchodziło 15 osób. Wybierano członków na okres 2 lat. Jeśli członek Rady Pracowniczej; 1/5 Rady mogło się opowiedzieć – można go było dowołać. Czynne prawo wyborcze – każdy, bierne – wymagany co najmniej 2 letni staż zawodowy i tylko 2 kadencje.

 

- gospodarowanie majątkiem przedsiębiorcy (bilans, przystępowanie do spółek, dysponowanie majątkiem na podstawie umów cywilno – prawnych).

 

 

Specyfika gospodarowania majątkiem państwowym

 

Przedsiębiorstwa przed transformacją obciążone były zadaniami społecznymi (żłobki, stadiony, domy wczasowe). Każdy dyrektor chciał dobrych wyników, a ta baza socjalna „ciągnęła” je w dół. Stąd tarcia między Radą, a dyrektorem. Uważano, że najlepszą formą procedury rozjemczej będzie powołanie specjalnego organu. Jeśli decyzja dyrektora – niezgodna z przepisami prawa wg. Rady, można było go powstrzymać. Organem, który miał rozstrzygać – Komisja Rozjemcza – 3 osoby:

- przedstawiciel dyrektora

- rada nadzorcza

- arbiter

Jeśli wydano decyzję z której strona była niezadowolona w ciągu 14 dni można było zgłosić się do sądu powszechnego.

 

 

Komercjalizacja i prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych

 

W końcu XIX w. państwo znalazło się w sytuacji gospodarczej w której musi zrobić coś z przedsiębiorstwami. Zwłaszcza po I wojnie światowej (teren Alzacji, Lotaryngii). Problem przedsiębiorstw pozostawionych przez zaborców. Państwo nimi zaczęło zarządzać, początkowo jednak dość nieudolnie (jak _______ się organami administracji). Metoda finansowania brutto – przez budżet finansowana i zyski do budżetu, nie rozliczały się. To prowadziło do deficytów. Rozglądano się za nową formą, by usprawnić jego funkcjonowanie. Koncepcja Komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego – powinno być rozliczane ze swojej działalności gospodarczej.

2 aspekty:

- zbliżona organizacja takiego przedsiębiorstwa do organizacji i zarządzania przedsiębiorstw prywatnych

- czysto ekonomiczny

- formalny – prawny – taki sam reżim jak przedsiębiorstwa prywatne

 

1924 PKP - wycofał się z niej ustawodawca ze względu na skomplikowaną sytuację majątkową. Rozporządzenie prezydenta RP (18 marca 1927) – po noweli sierpniowej, miało moc wsteczną. Tytuł – „Rozporządzenie o wydzielaniu z administracji państwowej przedsiębiorstw państwowych, przemysłowych i górniczych oraz o ich komercjalizacji. Te przedsiębiorstwa uzyskały osobowość prawną. Stwierdzenie, że przedsiębiorstwa będą funkcjonowały na zasadach funkcjonowania gospodarki handlowej (wpis do rejestru, majątek). Majątek był zróżnicowany:

- majątek nieruchomy – dobro SP, jego własność

- majątek ruchomy – własność przedsiębiorstwa

 

Dobra szły na rzecz SP. Wydatki miały być pokrywane z własnych dochodów. Na inwestycje nie więcej niż 50% zysku brutto. 50% czystego zysku miały dać na rzecz SP.

Organy tych przedsiębiorstw skomercjalizowanych (przedsiębiorstwa tamte nie były spółkami prawa handlowego! Ustawodawca chciał wtedy stworzyć model sui generis). dobry adwokat rozwod lodz

 

 

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 października 2014 r. II FSK 2455/12


Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2636/11, mocą którego oddalono skargę K. K. na postanowienie Ministra Finansów z dnia 22 lipca 2011 r. w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej.  W motywach orzeczenia Sąd podał, że w dniu 14 lutego 2011 r. do Ministra Finansów (organ upoważniony - Dyrektor Izby Skarbowej w W.) wpłynął wniosek K. K. (dalej: skarżąca, strona) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej uprawnienia osoby posiadającej ograniczoną zdolność do czynności prawnych do samodzielnego wystąpienia do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku.  Pismem z 12 kwietnia 2011 r., na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego, wezwano skarżącą do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez wskazanie:  - osoby reprezentującej skarżącą oraz przedstawienie dokumentu, na podstawie którego wskazana osoba posiada umocowanie do reprezentowania osoby niepełnoletniej,  - dostarczenie aktu urodzenia skarżącej - oryginału lub kopii urzędowo poświadczonej za zgodność z oryginałem,  - uzupełnienie złożonego wniosku o podpis osoby, która posiada stosowne umocowanie prawne do reprezentowania osoby niepełnoletniej.  Dyrektor Izby Skarbowej w W. postanowieniem z 12 maja 2012 r. pozostawił bez rozpatrzenia wniosek skarżącej. W uzasadnieniu wskazał, że w wezwaniu z dnia 12 kwietnia 2011 r. pouczono skarżącą, iż w przypadku nieuzupełnienia wniosku w wyznaczonym terminie, wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia. Wezwanie zostało skutecznie doręczone 18 kwietnia 2011 r., a zatem wyznaczony termin upłynął 26 kwietnia 2011 r.  Pismem z 25 maja 2011 r. skarżąca reprezentowana przez pełnomocnika (ojca) złożyła zażalenie na powyższe postanowienie. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 14b § 3 w związku z art. 14 § 1 Ordynacji podatkowej przez złą interpretację i wniosła o wydanie interpretacji zgodnie ze złożonym wnioskiem. W uzasadnieniu wskazała, że we wniosku nie wystąpiły braki uzasadniające pozostawienie go bez rozpoznania.  Postanowieniem z 22 lipca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu wskazał, że jednym z braków formalnych, który uniemożliwia nadanie wnioskowi o interpretację indywidualną właściwego biegu i obliguje organ podatkowy do podjęcia określonych działań, jest wadliwa reprezentacja. Podkreślił, że w przedmiotowej sprawie z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej wystąpiła osoba niepełnoletnia, która nie posiada zdolności do czynności prawnych. Zdaniem organu powyższe skutkowało tym, że nie mógł on przystąpić do merytorycznego rozpatrzenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.  Organ uznał, że w kwestionowanym postanowieniu prawidłowo wskazano podstawę prawną, tj. art. 14g § 1 oraz art. 14g § 3 Ordynacji podatkowej. Ponadto Minister Finansów był właściwy do rozpoznania zażalenia w tej sprawie na podstawie art. 239 i art. 221 Ordynacji podatkowej.